سورپرایز فرگوسن وکی روش برای فوتبال دنیا،موج جدید سیستم های تک فوروارده

در منچستر همکار فرگوسن بود که با خرید نیستلروی موج جدیدی از سیستم های تک مهاجمه را به فوتبال روز دنیا تزریق کردند ، دیری نپایید که این سبک از بازی در فوتبال جهان همه گیر شد و امروزه که به سیستم های تیم های مختلف نگاه می کنیم متوجه می شویم که تا چه میزان این ۱-۳-۲-۴ پرکاربرد و فراگیر شده است .

بزرگترین تئوریسین فرگوسن کسی نبود جز کیروش ، پس این دید که کیروش پایه گذار سبک جدید از سیستم های تک فوروارده باشد چندان گزاف نیست ، بیش از هر کس دیگری کیروش نیاز ها ، قابلیت ها و ضعف های این سیستم را می شناسد و می دانید که از این سیستم به چه شکلی بهره ببرد .

نگاهی بنیادین به اتخاذ سیستم

به طور کل اهداف + ابزارها + استراتژی + تاکتیک سیستم را می سازد ، اما این نگاه امروزه کمتر شکل می گیرد و مربیان باشگاهی بنا به علاقه و تبحر خود متناسب با سیستم مورد علاقه یارگیری می کنند و در تیم های ملی نیز امروزه به همین شکل می باشد ، مربی بر اساس فلسفه ی کاری خود سیستم را برمی گزیند و بر اساس آن سیستم اتخاذی بازیکنان را دعوت می کند ، البته گاهی نیز این مطلب در تمامی مورد ها صادق نمی باشد و یک بازیکن شاخص و یا یک نقطه ضعف می تواند تمامی معادلات را برهم زند ، در نگاه نخست اجازه ی اتخاذ تاکتیک را به سرمربی بدهیم ، اگر به سرمربی اعتماد لازمه نیست پس ایراد کار را باید در مقاطعی بالاتر بررسی نمود .

قابلیت های ۱-۳-۲-۴

هر سیستمی برای اجرا به شکل کامل نیازمند چندین و چند فاکتور می باشد ، استفاده از سیستم هایی که از ۲ یا ۳ مهاجم سود می برند نیازمند مالکیت توپ بالا می باشند ، بصورتی که تیمی از آن سیستم ها استفاده کند باید مالکیت توپ بالایی داشته باشد که برای داشتن مالکیت توپ نیاز به بازیکنان نبض دهنده و ریتم دهنده داریم که در حال حاضر خط میانی ما تهی از این بازیکنان است ؛ در نقطه ی مقابل ۱-۳-۲-۴ به واسطه ی داشتن وینگر ها دارای قابلیت و پتانسیل بالایی برای counter attackدارد و این قابلیت این سیستم را از نیاز به داشتن مالکیت توپ بالا مبرا می کند. با دقت در تیم هایی که از این سیستم استفاده می کنند می توان متوجه پتانسیل بالا این سیستم شد ، تیم هایی که در فاز دفاعی مسلط عمل می کنند و در نقطه ی مقابل تیم هایی که در فاز هجومی ویرانگر عمل می کنند و … همه ی اینها خبر از انعطاف پذیری این سیستم می دهد .

گریزی به سبک های مربیگری

سه نوع سبک و نحوه ی نگرش کلی در میان مربیان فوتبال دیده می شود ، عده ای که بر قدرت بدنی اتکا دارند که تحت عنوان Fitness Based شناخته می شوند ، گروهی که بر تکنیک تأکید دارند که به آنها Technique Based می گویند و عده ای که بر تاکتیک تمرکز بیشتری دارند یعنی Tactic Based ها. کیروش از نوع سوم این مربیان می باشد ، این مربیان ترجیح می دهند در مقاطعی تکنیک را فدای تاکتیک کنند ، پس عدم استفاده از بازیکنانی که صرفا به جنبه های فانتزی و تکنیکی توجه دارند دلیل منطقی نزد خود کیروش دارد ، زیرا او ترجیح می دهد بازیکنانش صرفا در غالب تاکتیک تیمی نقش آفرینی کنند.

تمهیداتی که برای جناح چپ آسیب پذیر اتخاذ شد

همه به یاد داریم که در چند ساله گذشته با بحران جدی در جناح چپ خط دفاعی مواجه بودیم ، باید قبول کرد که ایده ی کیروش در این خصوص نتیجه داد و امروزه می توان با خیالی نسبتا راحت به بالانس بودن تیم فکر کنیم ، اگر چه هنوز هم ایراداتی داریم و در بعضی بازی ها مجاب می شویم از وینگر های با قابلیت برگشت در نود دقیقه استفاده کنیم اما این پیشرفت چشمگیر می باشد .

لایه های دفاعی ایران در جام جهانی

تیم ملی در جام جهانی سیستمی را سازماندهی کرده بود که به صورت سه لایه ی دفاعی ۴ نفره شکل می گرفت و همزمان با شیفت مناسبی نیز همراه بود اما اجرای آن روش از بازی نیازمند توان بدنی فوق العاده بالایی بود به همین خاطر کیروش زمان قبل از شروع جام جهانی را صرفا به کارهای بدنی اختصاص داد و البته این بدن ها در بازی با بوسنی که از قبل نیز قابل پیش بینی بود تحلیل رفت و در دیدار برابر کره جنوبی که اخیرا انجام گرفت نیز با توجه به آماده نبودن صددرصدی بدن ها صرفا روی به تجمع آورده شد و از آن سیستم دفاعی مناسب که در دیدار برابر نیجریه و آرژانتین استفاده شد خبری نبود .

کار دفاعی در راستای رسیدن به مقاصد تهاجمی

بهترین سیستم های تدافعی در صورتی ارزشمند است که در راستای رسیدن به مقاصد تهاجمی باشد ، یعنی کار دفاعی اولین قدم برای ضربه زدن به تیم حریف در فاز تهاجمی شود ؛ این مسئله در تیم کیروش مشاهده نشد و برای رسیدن به دلیل و چرایی آن به بررسی این مهم می پردازیم.

نخستین مانع ، ضعف تیم ملی در پست شماره ۱۰ می باشد ؛ این مشکل موجب شده است تا کیروش از بازیکنانی در این پست استفاده کند که تخصص آنها نیست و به ناچار در پست غیرتخصصی از آنها بهره می برد ؛ مانند شجاعی و دژاگه که در این پست آنطور که باید و شاید جواب نمی دهند . از طرف مقابل هنگامی که دژاگه به عنوان وینگر بازی می کند خوب نتیجه می دهد و این اواخر باید به جهانبخش نیز توجه ویژه ای شود اما در گذشته وینگر هایی که تمام عیار باشند کمتر در فوتبال ما دیده می شد و این سازمان یافتگی مشاهده نمی شد .

توجه به تغییر نقش هافبک های دفاعی در فوتبال روز جهان

همانطور که قابل پیش بینی بود در این جام جهانی نقش های جدید و ویژه ای را از هافبک های دفاعی تیم های مطرح جهان مشاهده کردیم ؛ این تغییر شیوه در هافبک های دفاعی تیم ملی ایران هنوز تداعی نشده است ، نیاز مبرم داریم تا این مسئله در تیم های پایه و همینطور تیم ملی جا بیفتد تا به مانند امروز از نداشتن مهاجمی که بتواند با خصوصیات سیستم تک مهاجمه به طور کامل مطلع باشد نرنجیم . برای این تغییر روش نیاز است در شیوه ی بازی مدافعین نیز تغییراتی ایجاد شود چرا که مدافعین ما به بازی ایستا هافبک دفاعی در جلوی خود عادت کرده اند ، همانطور که در لیگ برتر می بینیم چند تیم از این معضل ضربه می خورند.